Yon Nicolas
Yon Nicolas geniet bekendheid in een steeds groter wordende kring van kunstliefhebbers.
Toch heeft het succes haar nooit van zelfvernieuwing weerhouden. Steeds opnieuw durft zij de uitdaging van het experiment aan te gaan.
In de loop der jaren heeft Nicolas een indrukwekkend oeuvre opgebouwd, waarin bijna alle media vertegenwoordigd zijn.
Zij onderzocht de mogelijkheden van vorm en ruimte door beeldhouwwerken van schroot en brons te maken.
In glasobjecten bestudeerde zij de wisselwerking van kleuren licht, in etsen leerde zij ook zonder kleur sterke composities te maken.
Maar schilderkunst was hierbij een steeds terugkerend medium en uiteindelijk werd dat de techniek, waarin Nicolas al haar opgedane ervaring kon samenbrengen. Ook op doek blijft ze echter experimenteren.
Dat is geen makkelijke weg, die nogal wat moed vereist, want het is verleidelijk om door te gaan met iets dat succesvol is.
“Maar”, zegt ze, “ik weiger om vast te roesten in iets wat ik al kan”.
Hoewel het zich moeilijk onder één noemer laat vangen, zou je het werk van Nicolas lyrisch-abstract kunnen noemen. In ieder geval zijn er drie trefwoorden die bij uitstek op haar schilderijen van toepassing zijn: kleur, licht en emotie.
Kleur en licht zijn voor Nicolas belangrijkste materialen om emotie mee tot uitdrukking te brengen en blauw is daarbij de meest favoriete emotionele kleur. Echter ook met rood of geel weet zij krachtige, dynamische composities neer te zetten.
Sommige werken hebben een uitgesproken monumentaal karakter; hun expressie en intensiteit verraden de invloed van De Stal en De Kooning.
Andere schilderijen zijn meer ingetogen, maar altijd is er die levendigheid, die aan al haar werk ten grondslag ligt.
De schilderijen van Nicolas hebben een opgetogenheid, die zeer aanstekelijk werkt.
Wie haar expressieve werk ziet, kan niet vermoeden dat daarachter een uiterst mild en bescheiden kunstenaar schuil gaat.
Ze wil de toeschouwer alle ruimte geven voor zijn of haar eigen interpretatie en is daarom terughoudend met het geven van uitleg of al te concrete titels.
“Die verhinderen je om met een echt onbevangen blik naar een schilderij te kijken”, zegt Nicolas. “Vaak is het zo, dat iemand steeds nieuwe dingen in mijn schilderijen ontdekt als hij er langer of vaker naar kijkt. Wanneer iemand zich aangesproken voelt door mijn werk, is dat omdat hij er iets van zichzelf in herkent, iets persoonlijks. Dat is een soort dialoog tussen het doek en de kijker, die onmogelijk wordt als ik me er mee ga bemoeien. Als een schilderij af is, moet de kunstenaar het ook echt los kunnen laten”.
Comments (0)