Erik Mangelschots
Schilderijen van Mangelschots zijn als het ware tentoonstellingen op zich waarbij de toeschouwer op zoek hoort te gaan naar het onderlinge verband der dingen
“Mijn schilderijen lopen over de rand altijd verder.Zij eindigen niet boven of onder,niet links of rechts.Ik verbeeld maar een stuk:datgene wat binnen het kader valt van mijn fantasie.Daarmee houdt het echter niet op,de toeschouwer moet wat buiten het kader valt voor zichzelf invullenen dan blijkt dat wat mijn fantasie verzon,voor anderen een betekenis heeft of ooit werkelijkheid was.
Ik beoefen geen surrealisme omdat wat ik schilder niet is ingegeven door het onderbewuste,maar is ingegeven door mijn gevoel en intuïtie voor kunst;beelden worden opgeroepen door kleur en vormen,door andere beelden,door ruimten die moeten opgevuld worden,door luchten..”
Als we willen weten hoe een schilderij tot stand komt,wat de drijfveer is,
wordt steeds duidelijker hoe Mangelschots’ fantastish-magische wereld gestuurd wordt door zijn academische opvattingen en kennis.
Hij is daarvan zo doordrongen,zij vervullen dermate zijn persoonlijkheid dat hand en hoofd tegelijkertijd en samen beelden tot stand brengen.
Elk beeld dat in hem opkomt en verdient geschilderd te worden,dat naar zijn mening de ruimte op de juiste manier opvult of tegenover een ander beeld hoort te staan. Daar waar het kader van het schilderij-alhoewel door de schilder anders gewild-een
onoverkomelijke grens vormt,vormt de grens tussen lucht en land slechts de grens van de fantasie.
Voor de waarlijk vrije mens een volkomen verwaarloosbare barière. Voor Mangelschots bezit elke mens de gave van het vrij-denken.De figuren uit zijn Museum van de Geest’ zijn dan ook maar veruiterlijkingen van persoonlijke impulsen en overwegingen en het staat de toeschouwer volkomen vrij er andere betekenissen aan te geven of andere verbanden te leggen.
Mangelschots’ symboliek is vrij van historische,sociale of religieuze ballast.
Comments (0)